Krüüzgedanken

vun Anke Nissen

Dit füll mi up.

Barockaltar St. Aegidien. Foto: Arnoldius/Wikimedia Commons

Wi sünd so an dat Krüüz wennt, an ‘t Lieden, an ‘t Quälen an Smarten, wi seht Biller, wo Christus ünner de Last vun ’t Krüüz tosamensackt. In all Kirchen findt wi de Krüzigungsszene. Wi singt oft un oft all de „Dischlerstrophen“ — so heff ik dat kortens mal höört — also: Krüüz, Krüüz, Krüüz.

Wi vergeet ganz dat de upstahn Jesus dat Krüüz överwunnen hett. Togeven, in de Aegidienkirch müsst du den Kopp wiet in’n Nacken leggen, wenn du em an ’n Altaar ganz baven ankieken wullt.

Man villicht is dat so in't Leven, dat Krüüz fallt uns jümmers in't Oog, dat Överwinnen vun ’t Krüüz aver, dat Överwinnen vun't Lieden, Quälen, Smarten, kriegt wi eerst mit, wenn wi unsen Blick na baven wendt.

Bi de Truurfier vun uns Fründin Thekla hebbt wi blots Leder sungen, de Freud utdrücken. Se hett sik dat so wünscht. „In mir ist Freude, ohn allem
Leide“ hebbt wi sungen, un „Freuet euch der schönen Erde“.

Thekla ehr Krüüz weern wuchern Zellen.

Freut juuch över Gott sien Warken,
schöön un herrlich is sien Eerd,
vull vun Leven, vull vun Wunner.
Dankt un löövt, geevt Gott de Ehr.

Graad so as en smucken Schemel
För den Herrn sien Herrlichkeit
Is uns Eerd mit Land un Water,
Gott to Ehr un uns to Freud.

Freut juuch ok an Sternenblinken
un an Maand un Sünnenschien.
Licht un Warms wüllt se uns schenken,
dorüm laat uns fröhlich sien.

Ok de Heven in sien Depen
is en Wark ut Gott sien Hand,
un doch is he blots en Wiespahl
to uns ewig Vaderland.

Wenn an’n Schemel, Gott to Föten,
üm sien Throon is so veel Glöhn,
ja, wat mutt denn in sien Harten
eerst för Freud un Leevde sien.

Philipp Spitta / Plattdüütsch: Joachim Siemers