Minschenhannel

Predigt vun Sabine Stürzer

Barmhartige Samariter. Bild: Paula Modersohn Becker

Dat duer nich lang, do meld sick en klooke Mann, de in dat Gesetz heel genau Bischeed wüß. De wull Jesus mal in Verlegenheit bringn un sä: „Meister, wat mutt ick don, dat ick Andeel krieg an dat ewige Lewen?" He sä to em: „Wat steit in dat Gesetz schrewen? Du kannst dat ja sülbn lesen. Segg mal, wodenni heet dat dor?" Do sä he to em: „Du schallst din Herrgodd lew hebbn; din Hart mutt brenn'n för em; din Seel mutt Füer un Flamm wesen; wat jichtens in din Kraft steit, dat mußt du för em don, un ock de Kopp mutt dorbi wesen; un denn schallst du ock din Nawer grad so lew hebbn äs di sülbn." Do sä Jesus to em: „Dat hest du fein seggt, stimmt gans genau. Do du dat, un du warrst lewen." He awer gew sick noch nich un sä to Jesus: „Un wer is min Nawer?" Do nahm Jesus dat Word un sä: „Hör mal to!

Dor war mal 'n Minsch, de reis vun Jerusalem dal na Jericho un füll de Räuwers in de Hann'n. Un se plünnern em ut, slogen em blödi, un denn güngn se äff un leeten em halfdot liggn.

Un dat mak sick so, dat en Preester densülwigen Weg reisen da, un knapp harr he em sehn, do güng he em wiet ut 'n Weg.

Grad so mak dat en Köster, de ock bi em langkäm. Knapp harr he em sehn, do güng he gau wieder.

Toletz kam en Samariter up sin Reis an em vörbi, un knapp harr he em sehn, do kramp sick em all dat Hart tosam. De Mann dä em banni leed. Un wat dä he? He mak sick forts an em ran, goot Öl un Wien in de Wunn'n un lä em en Verband um, un denn bohr he em up sin Tier un bröch em na 'n Harbarg un sorg för em. Un an den neegsten Morgn kreeg he twee Dalers ut de Tasch un gew ehr den Kröger un sä: ,So, nu sorg du wieder för em, un schull düt nich langn, denn betal ick di dat Annere, wenn ick wedder langkam.' —

Un nu segg mi mal: Wat meenst du? Wer vun düsse Dree schull wull de Neegste west sin för den, de de Räuwers in de Hann'n füll?"

He sä: „Dat war de, de sick um em kümmern da." Do sä Jesus: „Du hest recht; denn gah du hen un mak dat grad so!"

Predigt an'n Dag gegen Minschenhannel, 18. Oktober 2009

Kasachische Steppe, Bild Wikimedia Commons

Gooden Dag ok, ik bün Irina ut Kasastan un ik dröf Se hüüt måål een beeten wat ut mien Leven vertelln.

Woher ik so good Plattdüütsch schnack? Mine Vöröllern weern Wolga-Düütsche un bi uns in't Dörp hebbt se all bloots Platt schnackt. Ok as se later no Kasachstan mööden, sünd se tohoopen bleben, un so het sik de Sprook erholn.

Wolgadütsche, Bild Wikimedia Commons

Kasachin in Gori, Bild Wikimedia Commons

Nu will ik ober wedder op mi to schnacken kummen: Ik bün 21 Johr old un ik heff een lütten Söhn. Sien Vadder un ik wull'n heiraden, man denn keem de Krieg in Georgien un he müsst Hals öber Kopp wech.

Noch bevör uns lütt Waldemar op de Welt weer, harrn se em all doot schoten.

Öllern heff ik nich mehr, mien Süster hett mit ehr Familie all genaug to daun un so stünn ik dor mit mienen Lütten, keen Arbeit, keen Geld...

Bild: Riegelhofer/Wikimedia Commons

Dor besöcht mi een Fründ ut de Kinnertiet. He föhr een grodes Auto, he harr Geld, schicke Kledasch un he vertell mi vun dat fiene Leben in Westen.

Ja, ik harr ok all sowat höört, vun veel Arbeit, aver ok godes Geld dorför, vun Kinnergorns un Schooln, dat de Kinner wat leern künnt.

Mien Fründ vertell, dat dat nich so ganz eenfach is in Westen to kummen, ober he wull mi geern helpen. He harr wohl ok een Arbeit för mi. Ik kunn bi rieke Düütsche in’n Huushalt hölpen un op de Kinner oppassen. Mien Waldemar künn denn in Kinnergorn gahn un de anner Tied künn he bi mi sien.

Ik kunn dat gor nich glöven: Is dat würklich so eenfach in’n Westen?

Ja, ik sall man mienen Lütten för korte Tied bi mien Süster ünnerbringen un in 3 bet 4 Weken wür he eem denn nahalen.

Wat för een Glück! Arbeit, Geld un mien Lütten bi mi! Ik heff nich miehr lang överleggt, dree Daag later harr ik denn Lütten to mien Süster bröcht un miene Saken tosamenpackt un weer up dann Wech in dann güllen Westen.

Bild: Wikimedia Commons

Dat de Huushalt, in denn mien Fründ mi bröcht harr, blots ut een Kierl bestahn dää, heff ik meist fix mitkregen. Een grodes Hus weer dat, man so wied weg vun de Stadt, vun een Dörp un so'n groten Tuhn drümrüm.

De ersten twee Dog hev ik nur de Zimmers rein mooken müsst, over denn keem de „Herr“ un mook mi ganz koort un knapp klor, woför he mi eegendlich „instellt“ har.

Klor hev ik mi wehrt, klor heff ik versöcht uttoneigen, liekers, dat harrn de Deenrs vör mi ook all versöcht, aver dat geev bloots een böses Jackvoll.

Denn keem mien Fründ to Besöök, ik heff beed un beddelt, hei sall mi dor ruthååln, he much mi helpen. — Nee, helpen kunn he mi nich. Hei het doch veel Geld an de Lüüd vun de Utreisebehörde betåhlen müsst, dat ik reisen dröf. Dat mut ik eirs bi em afarbeiten. Un een anner Arbeit as bi den „Herrn“ in sien Lokol geev dat för mi nich, denn ik heff ja boots een Touristenvisum för Düütschland, un wenn se mi fååtkriegt, müsst ik för veele Johren in Kaschott.

Un denn hett he noch vertellt, dat he min lütt Waldmar besöcht har, dat em dat good güng un dat dat doch to schaad weer, wenn em wat mallöörn wöör.

Calicore/Wikimedia Commons

Kiek, un dor har he mi. Vun de Tied an heff ik allens mitmååkt, wat de „Herren“ vun mi verlangt hebbt.

Twei Johr heff ik in dat Lokal arbeit. Ik glööv, ik mut dat hier nu gor nich wieder utbreiden, Se kennt all de Berichte vun un över de Meekens.

Hier ward di holpen! Karkendör. Bild: Wikimedia Commons

Vör'n half Johr hev ik nu würklich Glück hat: Een vun de Freiers, ik glööv he much mi würklich lieeden, hett een Papier von Contra bi mi, na ik segg måål, „vergeeten“.

Dor stünn so Eeniges binnen, ook op russisch, wat min Fründ mi vörlogen harr un wo dat würklich is, hier in Düütschland.

Dor hev ik noch måål all mien Maut tosamen nahmen, bün rut ut dat Lokal, bün to de Lüüd vun de Kark gahn, seggt, wat los is, un heff um Hülp beden.

Namibia. Bild Wikimedia Commons

Gooden Dag, leeve Gemeend, ik bün Kofi, ik bün 17 Johr old un ik kååm ut Afrika.

Min Grodvadder het jümmers Platt mit mi schnackt, denn hei het bi een Düütschen in Deutsch-Süd-West, hüt Namibia, op en Farm leevt un arbeit. Dor hebbt se all ümmer bloots Platt schnackt, wiel de Farmer un siene Lüüd hier ut Norddüütschland weern.

Ik hev mien Levlang noch keen richtige Heimat hat. Måål weer Krieg un wi müssten weg, måål geev dat nix miehr to eten un wi sünd wiedertrocken, måål hett man uns eenfach wechjågt. Miene Öllern weern mit uns Kinner ümmer ünnerwegens. Kloor, dat ik nich veel Schaulen vun binnen seihn heff, ja, ik kann een beten lesen, dat weer’t aver ok schon.

Dorbi wull ik so giern wat liehrn, ik wull ümmer in een Autowerksteed arbeiden. Autos sünd mien Leidenschaft! As lütten Buttscher heff ik ümmer en Tanksteed orrer en Warksteed funnen, wo dat wat to kieken geev. As ik en beten grötter weer, dröft ik oft richtig mitarbeiden. Bloots... Geld geev dat nich dorför, orrer bloots so wenig, dat dat nich to’n Leven un nich to’n Starven reiken dä.

An een Dag hööl mååll so’n beders Auto to'n Tanken an. De Kierl, den dat tauhöör, sehg nich so ut, as dat he öfters in uns Dörp keem. Man, ik harr bloots Ogen för dat Auto, bit dat de Kirl mi anschnackt, wat ik sien Auto wohl lieden much un wat ik nich måål mitföhrn much.

Wat, ik?

Kloor, du!

Denn dröf ik instiegen, un he is eenmåål üm't Dörp mit mi föhrt. Denn vertell hei mi vun Europa, wo all Lüüd en Auto hebbt.

Dor wull ik hen!

Jo, süh, mien niege Fründ, he kunn mi dorbi wohl helpen, man, dat köot veel Geld na Europa to reisen. Liekers, wenn ik denn erst måål dor bün, denn kunn ik veel Geld verdeen un ok so’n fien Auto föhrn . Un ik kunn denn mien Vadder ok jümmers Geld to schicken.

Jo, dat wull ik giern!

Lkw-Container för Minschenhannel, Bild Wikimedia Commons

Min Vadder har ümmer dorvun dröömt, sik en Stück Land to köpen, mit een Kauh un en lüttjen Goorden dorbi.

All Lüüd in't Dörp hebt ehr Geld tosamensammelt, wat ik reisen kunn.

De „Reis“ weer so, as Se dat hier ümmer hört un leest: In Afrika all tosommen in een LKW, bit an't Meer.

As ik dat „Schipp“ seihn heff, dat uns öber Wader bringen schull, weer ik an'n leevsten utneit. Ik kann doch nich swemmen, un dat Boot seh nich gaud ut un dat Waater seh noch leger ut. Ober trüch?

Bootsflüchtlinge ut Afrika in Wikimedia Commons

Wi hebbt Glück hatt, uns Beden hett holpen, wi sünd nich afsopen un de Küstenwaach hett uns ook nich tofotkreegen. Wi sünd ok nich an Hunger un Döst dootbleven. Un denn?

Denn vun Schipp in’t Auto. Nee, nich vörn, ik müst in Kufferruum, dormit ik nich to seihn weer. Jümmer, wenn een grootes Auto orrer een LKW achter uns to hörn weer, heff ik mi fast in de Büx mååkt: Wat is, wenn de op uns opföhrt?

Un wenn wi dörch een Stadt föhrt sünd un ik heff de Polizeisirene hört, jümmer de Angst, dat se mi finndt.

Na veer Daag sünd wi hier in Hamborg ankamen. Op en Hoff, en düster oole Fabrikhall, keen Finsterschieven, un stunken hett dat dor!

Mien „Stuuv“ weer een lütt Kåmmer mit drei Betten, een Disch un twee Stöhl. Twei Mann weern al dor. De een, de weer ut China un de anner weer ut Russland. Schnacken kunn wi nich miteenanner, doch de beiden måkten mi aver fix kloor, wokeen dat seggen harr.

Ole Fabrikhall. Bild Bernd Boscolo/Pixelio

Dor heff ik mi noch inbildt, dat dat bloots för een Nacht weer.

Sünd dann noch veele, veele böse Nächten vun worrn. Un de Arbeit haar ok nix mit Autos to daun, wi müssten dann ganzen Dag lang Müll uteneen klamüstern.

Allens, wat noch to bruken or to verkööpen wer, müssten wi rutsööken.

Kloor, ok ik heff versöcht, wegtolopen, man mi güng dat nich beder as Irina.

Mi hebbt se seggt, dat se sik üm miene beiden lütten Süsters „kümmern“ wulln.

Ik weer so vertwiefelt! Ik wull doch, dat se to School gohn künnt, dat se wat leernt un nich dat se düsse Kirls in de Hannen fallt. Un mien Vadder, he sull doch dat Stück Land hebben!

Dat ik keen Geld kregen heff, dat mutt ik nun wohl nich mehr seggen.

Müll. Bild: ger’fax@web.de/Wikimedia Commons

De Papiermüll, de is denn mien Rettung west. Dor heff ik ok ümmer måål Zeitungen in funnen, de in Inglisch schreven weern. Det heff ik mi oft mitnahmen, un denn heff ik versöcht dat to lesen. Na een half Johr güng dat all ganz goot.

Apen Karkendöör

An en würklich gauden Dag find ik wedder en Zeitung. Weer en oles Blatt, liekers ik lees to’n eersten Måål, dat dat noch veel mehr Lüüd so as mi gifft un wo wi Hülp kriegen kunnen.

Dor weer de Moot gröter as de Angst. Ik heff mi wedder in een vun de Mülllasters versteckt un heff bloots noch to unsen Vader un dat anner beedt.

In de Stadt bün ik to de Kark gahn un de Pastor dor hett glieks bi Contra anropen.

Leev Gemeend,

woveel Irinas un woveel Kofis mag dat bi uns hier geven?

Dröf se dat öberhaut bi uns geven?

In de Bibel in't 3. Book Moses steit doch ganz klor:

Wenn sik dien Broder an di verköfft, denn sallst du em nich Sklavendeenste daun laten.

Liekers, wo fangt de Sklavendeensten an? Wenn ik en arbeidslosen Mann den ganzen Dag bi mi in Goorn arbeiten laat un ik geev em to Fieroabend 5 Euro, denn is dat doch nix anners, as wenn he min Sklaav west ist.

Wör ik mien Brooder ok mit so wenig afspiesen? Nee, bi em gült wat in de Bibel steit:

Du schust dien Nächsten so leev hebben, as di sülben, un all Mischen op de Welt sünd Süstern un Bröder.

Wenn't mien Broder nicht good geit, dann war ik forts to'n Samariter.

Un wat is mit uns Bröder und Süster in de Landen, wo dat de Lüüd nich so goot geiht as hier uns? Mutt ik nich jeden Dag jümmer wedder oppassen, dat ik mien Ogen nicht dicht mååk und so dau, as wat dat, dat ganze Elend nicht gifft?

Miene Arbeitskollegin hett Familjee op Sizilien. Dor föhrt se ümmer wedder hen. As ik mit ehr op düssen Gottsdeinst hüüt to schnacken keem, dor het sie mi vertellt, wat dor los is:

In ehr Familie gifft dat ok Fischers. De seiht jeden Dag, wenn se ruut föhrt, veele, veele dode Minschen in’t Wader drieven. Se könnt se nich måål an Bord nehmen, süss dröft se den Fisch nicht verköpen, denn se fungen hebbt.

Wenn de Kinner an Strand speelt, denn findt se jümmer wedder Lieken. Bald jeden Dag! So gaht wi mit uns Süsters un Bröders üm!

Dörf ik wiederhen so daun, as wenn ik dat nich wüss'?

Bün ik denn nich ok de Preister und de Köster ut dat Evangelium vun hüüt?

Wat künnt wi daun, dormit sik nich noch mehr Irinas und Kofis op den Weg to uns maken mütten? Wi künnt Geld spenden, to'n Bispeel an „Brot für die Welt“. Wi künnt aver noch veel mehr daun:

De ünner uns, de nich veel Geld hett, de nimmt sik welk vun düsse Fleegbläder mit un kiekt sik måål üm, wo se oder he de verdeeln kann. Bi'n Doktor, in't Raathuus, orrer wo sünst noch veele Minschen sünd. Je mehr Minschen Contra kennt, üm so beder.

De ünner uns, de een beten mehr Geld hett, de nimmt nich bloots de Flyers mit, nee, de kööpt ok in Eene-Welt-Loden in. Denn wenn de Minschen öberall op de Welt en gerechten Lohn för ehr Arbeit kriecht, mütten se nich mehr vun Tohuus weg.

De ünner uns, de nich blos een beeten mehr Geld hett, sünnern ok noch en beeten Tiet, de arbeidt in düsse Krinks mit, de sik üm de Minschen kümmert, de hier bi uns landt sünd un nu nicht ut noch in weiten.

De ünner uns, de Geld hett, aver keen Tiet, de nimmt welk vun de Flyers mit un de kiekt denn måål, wo hei sien Geld anleggen deit. Ik kann mi doch en Bank söken, de mit mien Geld veel Goodes deit. Ik kann mien Geld dochbi „een faire Bank“ anleggen. Denn ward mit mien Geld kein Bomben und Panzers buut or na Diamanten söcht un dorbi de Welt vun de armen Lüüd in en Wööst verwannelt.

Wenn mit mien Geld de Lütt-Buern, dat Land un dat Veih un de Fruun de Neihstuuv finanzeert ward, dann kriech ik wohl bloots 3% Tins, aver de Lüd in de armen Länder sünd denn würklich miene Süster und Bröder, wiel ik nich wegkiek.

Wi ganz alleen bestimmt doch, wat op düsse Welt los is!
Wi künnt Alarm maken, wenn wi Leges gewohr ward!
Wi bestimmt, wat wi inkööpt!
Wi bestimmt, wat in uns friee Tiedt maakt!
Wi bestimmt, wo uns Geld arbeiten sall!
Wi bestimmt, op uns Eerd Himmel orrer Hölle is!