Nikolaus vun Karl-H.Nissen Dat is so wiet: De sößte Dezember is bald dor. Un denn in de Nacht kümmt he! Ganz gewiss! Dat glöövst du nich? Du meenst, dat is Mudder? Also den Nikolaus hett dat würklich geven. He hett up uns Erd mirrn mang uns Minschen leevt. Dor, wo hüüt de Türkei is, dor weer he tohuus, man dat is al recht en Tiet her. He weer en Minsch mit en goot Hart, he hett holpen, wo he kunn. Later weer he Bischop in sien Heimat. In unsen Dom hier in Lübeck köönt wi em sehn, as Bischop, mit den Krummstab un de Schwurhand. He weer nich arm, un he wüss veel, harr Ahnung vun vele Saken. Mal weer en Schipp in Seenot, de Lüüd an Bord harrn bannig Angst. Dor is Nikolaus bigahn un hett dat Schipp stüürt, hett de Seils richtig sett, un so sünd all heil an Land kamen. Un dorüm is he de "Schutzpatron vun de Seelüüd". In sien Stadt Myra hett en Vadder leevt, de harr dree Döchter,
hübsche Döchter. De weern nu so wiet, dat se geern heiraten
wullen. Man dat güng nich. Ahn Utstüür, ahn Mitgift
wull keen Mann ehr nehmen. De Vadder weer so trurig, man he weer arm.
An'n End müß he siene Döchter verköpen. So wat
hett dat geven. Nikolaus hett höört vun disse Geschicht.
Eenmal, in de Nacht, is he bi de Döchter an't Finster kamen un
hett enen dicken Klumpen Gold in ehre Stuuv smeten, de anner Nacht
noch mal un denn noch mal. Wat weern se all froh, nu kunn dat Hochtiet
geven. Stell de Schoh man vör dat Finster. Avers nich vergeten: vörher putzen! 6.12.2007 |