Johann Wichern. Unbekannte Maler

Wichern: Wiehnachtsmänner!

vun Anke Nissen

Ik will mal versöken, to vertellen, wat Johann Hinrich Wichern (1808-1881) — de Mann, de de Diakonie in't Leven ropen hett — seggt hebben sall:

"Wi bruukt ganz nödig Wiehnachtsmänner!", hett he seggt.

Un ik denk, he hett recht. Wi bruukt disse fründlichen Lüüd würklich. Se sünd veel, veel netter as de swatten Pasters, de jümmers so eernsthaftig sünd, de up Liturgie un Dogma Wert leggt... solk as up dat Bild rechterhand; aver de up dat Bild kann ja nich so een sien, dat is nämlich Wichern hööchstpersöönlich. Un de weer keen so'n verdröögten Klerikalen. In sien Hart weer he en Wiehnachtsmann: He wull de Minschen, sünnerlich de Kinner, Freud geven, de Freud, de en beschenkte Minsch föhlt. Un beschenkt sünd wi alle to Wiehnacht, meen Wichern.

Is nich dat, wat de Wiehnachtsmann deit, richtig, fein un goot — un christlich?

• He schenkt de Kinner Freud, veel Freud, Wiehnachtsfreud.
• Wieldat de Wiehnachtsmann ja an'n Hillig-Avend kümmt, geevt sik de Gören veel Möh, aardig to wesen, se versöökt dat to doon, wat ehr goot un richtig dücht, se versöökt anner Lüüd Freud to maken.
• De Wiehnachtsmann lett uns an uns' Naver denken un doran, em to helpen, wenn wi köönt.

Un wo groot is de Freud vun elkeen Kind över den vullen Sack vun den Wiehnachtsmann! Denk dor mal an, wo dull wi sülms fröher up den Wiehnachtsmann töövt hebbt, wo dull wi uns up sien Kamen freut hebbt. Wiss hett dat mit Hebben-wullen un materielle Wünsch to doon; aver bi Kinner is dat Lengen na schöne Dinge noch unschülliger as de Gier bi opwussen Lüüd, un de Freud vun Kinner is reiner. De Wiehnachtsmann sülven schenkt ut sülvstlose Goodhartigkeit, ahn Bereknen, bloots üm de Freud willen — an sik sülven denkt he dorbi nienich. He kriggt nix af as de Freud vun de Beschenkten. Dat is de christliche Aart to geven.
't gifft kenen vun de würdigen Karkenlüüd, up den wi alltohoop so dull luurt hebbt as up den Wiehnachtsmann.

Un wo süht he fein ut, uns' Wiehnachtsmann! Dor kunn sik männicheen en Bispill nehmen:

• De Ruut is nich böös, se schall de biester gahn Kinner up den rechten Padd torüchlenken.
• De rode Mantel wiest de Farv vun de Leev.
• De lang' Boort lett em fründlich utsehn.
• De vulle Sack gifft Höpen.

Un denk ok dor an:
Wiehnachtsmänner sünd den Hilligen Nikolaus namaakt, dissen goden Mann!

Un dorüm segg ik juuch: Wi bruukt mehr Wiehnachtsmänner in de Welt!
De sünd wohre Harders, se bringt wohre Leev und veel Höög!

Wichern, de dat seggt hett, weer wiss so en wiehnachtliche Minsch; nich bloots to Wiehnachten, sünnern dat ganze Johr. Sien Leven un Doon wiest dat. He hett schenkt, wieldat he beschenkt weer; vun wat sien Hart vull weer, dat hett he an anner Minschen, besünners an Kinner, wiedergeven, un dat sien ganzes Leven lang. He weer denn woll en echte Wichernachtsmann.