Karl H. Nissen

Vun den Hilligen Aegidius,
de Aegidienkirch un so'n beten bi rüm

Jede Gegend hett so ehre Hilligen, ehre Schutzpatrone. Hier bi uns findt wi faken de Katharina un den Nikolaus. De Aegidius is bi uns nich so recht to Huus.

Dat eerste Mal draapt wi em bi dat Johannes-Kloster. Dat stünn dor, wo hüüt dat Johanneum is. Dor weern Mönke to Huus, de ut Braunschweig (Bruunswieg) ut dat Aegidien-Kloster kamen weern.
Dor kemen ok de eersten Bischöfe her, de an'n Dom wahnt hebbt. Nu is dat ok hüüt noch meist en graden Weg vun't Johanneum na den Dom hen, un so kann dat sien, dat up den halven Weg en lütt Aegidien-Kapell orrer Aegidien-Kirch stahn hett.

Aegidius weer, so warrt dat vertellt, so üm dat Johr 700 rüm in Athen to Huus. He hett sik as Pilger up den Weg maakt na Frankriek. An't Mittelmeer hett he in en Höhl leevt. En Hirschkoh hett em mit ehre Melk versorgt. Enen Dag wullen Jäger ehr dootscheten, dorbi hebbt se denn aver den Aegidius drapen. Un so is he up männich en Bild to sehn: mit enen Piel in't Been.
An de Stell, wo Aegidius anschaten worrn is, hett denn later en Kloster stahn.

In uns' Lübecker Aegidienkirch gifft dat en Bild, in den Chor ganz baven an de Wand, dor is en hilligen Mann tosehn mit en Licht in de Hand. Dat sall Aegidius sien.

Vele Wunner-Geschichten gifft dat vun Aegidius. Mal weer he in Rom bi sienen Papst. De hett em an't End vun den Besöök en poor feine Dören ut Pinienholt för sien Kloster schenkt. Man wo sull Aegidius de nu mitkriegen, he weer to Foot un müß över de Bargen?
He wüß sik to helpen. Dörch Rom löppt de Fluß Tiber, dor hett he de Dören rinsmeten. Un as Aegidius wedder bi sien Kloster ankeem, dor swömmen de Dören al ünnen in dat Mittelmeer.

Wi snackt op Plattdüütsch vun St. Tilgen orrer vun St. Ilgen un vun de Tilgenkark.
Up männicheen Graffsteen in de Kirch is dorüm en groot "T" to lesen.

In den Chor vun St.Aegidien hangt ok en groot Gemälde von den verloren Söhn, de wedder trüch kümmt na sienen Vadder.

Dicht dorbi findt wi ene Pietá, Mudder Maria mit ehren doden Söhn up ehre Knee. Vör en poor Johr is en Mann in de Kirch kamen, de weer wohl krank in'n Kopp. He hett disse beiden Kunstwarken mit Säure begaten. Dat weer leeg.

An de Wänd un an de Pieler sünd en ganze Reeg vun Lüüchter anbröcht mit en orrer twee Lichten up. Een dorvun is mien, dat segg ik so. Dor steiht up:

Dit is dat Ampt der Stenbruger er Arm und Licht

Steenbrügger weern de Lüüd, de mit Steen de Straten plaastert hebbt — üm 1639.
Vör goot 50 Johr heff ik dit Handwark ok mal lehrt.

Dat is noch gor nich lang her, dor harrn wi in Lübeck de "Woch vun de Engel". In all Kirchen geev dat Andachten, Vördrääg un Utstellungen, de wat mit Engel to kriegen harrn. In St. Aegidien is man up de Idee kamen, vun elkeen Engel in de Kirch en sülvern Band to jeden annern Engel to trecken. Dor hebbt wi erst markt, wo veel Engel in diss' Kirch sitten un rümsweven: över 100 hebbt wi tellt!

Vun männich en Huus hier bi de Kirch rüm gifft dat wat to vertellen.
So leven hier dicht bi söven Bröder, de sullen mal gode Suldaten warrn, dorüm hebbt se den ganzen Dag kämpft, sik haut un kloppt.
Blangenbi weern söven Süstern to Huus, de hebbt jümmers beedt un sungen. Nu weer twischen de beiden Grundstücken en Muur, un de harr en Lock. Un so is dat kamen, dat dor söven gode Ehepoore ut worrn sünd.

To de ganz ollen Familien in Lübeck hebbt de Vorraden to höört. De leven ok in de Illienstraat. Twee Jungs weern dor, een wull Hochtiet hollen. Nu weern de Toständ to de Tiet en beten anners. En Baadstuuv mit Klobecken harrn de Hüüs nich. De Brüdigam müß mal verswinnen, man he keem nich wedder trüch. Sien Broder güng em söken, he keem ok nich wedder. To letzt hebbt se de beiden funnen: Se weern in de Kloaken-Gruuv fullen un dor to Dood kamen. Ut weer dat mit de Hochtiet un ok mit de Familie Vorrade.

An de Eck vun de Schildstraat un de St.Annenstraat steiht dat Logenhuus. Dat gifft 'n ganze Reeg Logen, ok ganz olle.
An de Wand is en Tafel anbröcht: Hier is August Hermann Francke up de Welt kamen. Francke weer Pastor mit ganz egen Ansichten. De jungen Lüüd sullen flietig lehrn, nix mit Smöken un Danz un Kortenspeel. Wenn 't sien müß, hett he meent, wörr ok mal wat för't Gatt nich schaden.
He hett in Halle en groot Waisenhuus gründt. Dat gifft dat hüüt noch, un vele Minschen hebbt dor ehr Tohuus.

Hier, üm St. Aegidien weer mal ene ganz "soziale" Eck. An de St. Annenstraat stünnen üm 1300 rüm de Aegidien-Konvent und de Michaelis-Konvent. Dat weern Hüüs för Beginen, för öllere Fruun, för Fruun, de alleen weern, de villicht ok so'n beten locker leevt harrn. Enerwegens heff ik leest, dat weern Halv-Klööster. De Fruun hebbt na en faste Ordnung leevt, se kunnen aver ok wedder utscheiden. Se hebbt Wull spunnen, dorüm hett man ehr "Wullsüsters" nöömt. Se hebbt witte Seep maakt, männichmal Böker afschreven un so Geld verdeent, üm sülms to leven un toförderst, üm anner Lüüd in ehre Noot to helpen.
Disse Konvente hett dat ok na de Reformation noch lange Tiet geven. Later is dor dat Waisenhuus west. En friwillig Arbeitshuus geev dat mit en Warkstell, un ok een Volksköök.
Lange Tiet weer dat de Sozialverwaltung vun uns' Stadt, bet 1998. Un nu is dat de "Aegidienhof". De is as en lütt Dörp, merrn in de Stadt. Dor wahnt Olle un Junge, Gesunne un Behinderte mit'nanner.

Un hier an de Eck vun de Stavenstraat is nu dat "Marli-Café". De Marli-Warksteden sünd ene Inrichtung för Behinnerte, und de sünd hier in dit Café beschäftigt.

Na, nu heff ik enen Barg vertellt vun St. Aegidien un bi rüm, nu langt dat.

Annermal warrt wi St. Jakobi ankieken.