Dicht bi dat Raathuus steiht uns Marien-Kirch. Vun den Marien-Kirchhof heff ik al snackt. Na de Mengstraat to weer en Heck plant, vörher stünnen dor lütte Hüüs, de Bäckerschrangen. Dor müssen de Bäcker ehr Broot verköpen. Later dörven se dat överall in de Stadt. Un de Schrangen weern denn lütte Wahnungen för olle Bäcker, de nich mehr arbeiten kunnen. Dat weer allens ganz bescheiden, un dor wahnen ok Asmus un Johanne Pusback. De beiden harrn dat nich licht mit ehr Utkamen, un nu harrn se ok noch diamanten Hochtiet. De beiden wullen sik noch mal truun laten in de grote Kirch. De Paster keem. He höll so'n lütten Klöösnack mit Johanne. Asmus höll sik dor rut, mit dat Hören weer dat ok nix mehr.

"Na, Fru Pusback, sößtig Johr, dat is doch en bannig lange Tiet, de de Herrgott Se geven hett. Wo föhlt Se sik dorbi, wo sünd Se mit'nanner trecht kamen in all de Johren."
Johanne denkt en beten na.
"Tschä, Herr Paster, wenn Se mi so fraagt. Also, ehrlich, dat hett ok mal Daag geven, dor harr ik em an de Wand backen kunnt. — Man een Saak heff ik noch, Herr Paster." Johanne druckst so'n beten rüm. Man denn seggt se: "Ik much geern noch mal beichten."
De Paster mütt liesen smuustern.
"Na, Fru Pusback, Se weet dat doch, wo dat in uns Kirch is. Wenn Se wat up dat Geweten hebbt, dat mütt Se mit den Herrgott alleen besnacken. Ik denk mi, bi Se is doch allens jümmers goot lopen."
"Tschä, Herr Paster, ik mach dat gor nich seggen, ik schaam mi würklich, aver dat is so, dat ik mienen Mann eenmal nich tru west bün. Eenmal heff ik wat mit'n annern Keerl hatt."
"Oh, Fru Pusback! Dat kann ik mi överhaupt nich vörstellen. Se mit'n annern Mann! Un wenn, leve Fru, dat mütt doch al unendlich lang her sien. Dat is gor nich mehr wohr."
"Ja, dat stimmt allens, dat is man so: Ik snack dor so geern mal vun."

Nu is de grote Fier in'n Gang. De beiden sünd noch mal truut worrn. All sitt se nu in dat lütte Huus. Se hebbt sik Stöhl lehnt vun de Kirch, to eten un to drinken hebbt de Gäst mitbröcht, allens is bannig eng. De Fruunslüüd sitt in de lütte Stuuv un striet sik luut üm nix, de Mannslüüd speelt Korten in de Köök un drinkt Kööm un sünd al an't Singen. De Kinner toovt buten rüm un suust de Trepp rup un dal. Au, nu is een rünner fullen un bölkt! Wat pultert denn nu? De schöne nie Vaas! Nu is se twei!

Bi all den Larm sitt dat Bruutpoor an de Siet up dat lütte Sofa.
He straakt ehr mal över de Back.
"Mien Hanne, kannst du di noch besinnen, as wi — wo lang is dat her — as wi beid in'n Tivoli weern? Wi beid hebbt dor seten in den lütten Pavillon. Un wat harr ik allens för Grappen in'n Kopp! Wat wi allens maakt hebbt, weetst dat noch? —
Avers dat dor mal so'n Spektakel as hüüt vun warrt — du müsst mi dat glöven! —, dat heff ik nich wullt."