Wenn wi uns de Lübecker ankieken doot, dat sünd allens fründliche Lüüd. Doch, ik vertell mal vun de lütte Köömstuuv in de Engelsgruuv, en poor Stopen dal. Dor seten de Lüüd vun'n Haben, Matrosen kemen dor geern up enen Kööm, ok up twee orrer dree. Un nu keem dor en Frömden rin, mit Hoot un Mantel, sett sik an enen lütten Disch un bestell "Ein kleines Bier, bitte."

De Havenlöwen keken sik an.
"Wat will de hier? Rut mit em!", se dreihn alltohoop ehre Dumen na ünnen, "De flüggt rut! Hier rümspekeleern——".

"Nu man sinnig", sä Peter Hartmann. He weer de Baas. "Nu weest man nich glieks so groff, dat kann man doch ok beten wat fründlicher maken."
He stünn up, buu sik vör den Besöker up.
"Na, wat sall dat hier warrn? Hest' hier wat verloorn? Nee? Denn warrt dat avers Tiet, dat du afhaust. Anners kannst du wat beleven, wat du noch nie nich beleevt hest."
Peter hett de Hannen in de Siet stemmt, sien Stimm is jümmers luder un luder worrn.
"Nu avers rut hier, avers gau, sünst kannst du …"
De arme Mann lang na sienen Hoot, smitt twee Mark up den Disch un buten is he.

"Süh", sä Peter un hiev de Büx hooch, ,,mit en fründlich Woort lett sik doch allens in de Reeg bringen."

Lukas Böhnhaas wull nu endlich heiraten, in de Jakobi-Kirch. He föhrt mit sien Bruut Guste in en Kutsch bet vör de grote Döör. De Kirch weer vull, de Orgel speel, Paster Groll höll en fein Hochtietspredigt. Guste hett al "Ja" seggt. Denn kümmt Lukas an de Reeg. Wi kennt dat all "…willst du, Lukas Böhnhaas …., dann sage Ja."

Un dor kunn man dat in de ganze Kirch luut un klor hören "Nee!"

"Avers, Lukas, wat is di? "

"Bi't Utstiegen ut de Kutsch heff ik ehr ut Versehen achtern up den Schleier peddt. Dor hett se to mi seggt "Pass doch up, du Oss!" Nee, mit so en Frau fang ik gor nich eerst an!"

To dat Heiraten höört ok to, dat de Brögam dat Ja-Woort vun de Swiegeröllern haalt. Is nich so eenfach!

Johannes much woll Annegret Wedemeier friegen un Annegret wull dat ok. Enen Vörmiddag trock Johannes also sienen besten Antog an un güng na den ollen Wedemeier un sä, dat he geern sien Dochter friegen wull. Wat Herr Wedemeier woll inverstahn weer.

De Oll sä nix. He hett Johannes ok keen Stohl anbaden He hett man "So" seggt. Dat weer allens.
Denn keem "Kamen Se man mal mit."

De Oll güng mit Johannes in den Raatskeller. In siene Eck, dor sett he sik dal. He hett Johannes wedder keen Platz anbaden, avers "Herr Ober, för mi en Beer!" hett he ropen.

"Seggen mal, junger Mann, köönt Se denn en Fru un Kinner ernähren? Orrer — mütt dor noch wat bi vun mi?"
"Nee, Herr Wedemeier. Ik heff en goot Inkamen, ik bruuk nix dorto."
"So. — Na, denn setten sik man hen." He dreih den Kopp un reep:
"Herr Ober, noch en Beer!"