Jakobi-Geschichten

vun Karl-H. Nissen

Alle Biller köönt Se dör Klick vergröttern.
Trüch kaamt Se denn mit'n Zurück-Knoop
op de Browser-Symboolliest

Wi gaht mal üm de Kirch rüm. In de Muur sünd vele Ecken un Nischen, dor kunn een sik in versteken. Wi kaamt na de Pastorhüüs. De staht na den Kobarg to un seht goot ut, ok de Giebel na de Königstraat hen is fein antokieken.

Dor is de barmhartige Samariter afbildt, ut Holt, un dor ünner is en Slitz to'n Geld rinsteken. Männichmal is dor en Knoop binnen orrer en ollen Fohrschien, man över't Johr kümmt doch wat tosamen.

Un gliek blangen an is en groot iesern Haken in de Wand. Vun so'n Hakens gifft dat noch en ganze Reeg in uns' Stadt. Ok in de olle Tiet hett dat Lüüd geven, de Unruh maakt hebbt. Wenn nu mal hogen Besöök keem, villicht de Kaiser, denn hüngen iesern Keden över de Straat, un Wachposten stünnen dorbi. Un to'n Inhaken vun so en Keed is disse Haken in dat Pastorenhuus west.

Gaht wi wieder an de Muur vun de Kirch lang, denn findt wi dor an de Wand en steenern Bild. Wenn wi nau kieken, sitt dor een up enen hogen Stohl, de villicht en Thron is. Un een anner höllt em en Schöttel hen. Dat is Pontius Pilatus, de sien Hannen in Unschuld wascht. Dit Bild is de Anfang vun enen Krüüzweg. All Stationen, de Christus up sienen sworen Weg gahn müß, de weern so an verschieden Hüüs to sehn. Nableven sünd blots twee Biller, dit hier un Christus an't Krüüz. Dat is en groot Bild, in en lütt Huus. Dat steiht buten vör dat Borgdoor up den Jerusalemsbarg. Stift hett dat allens de rieke Koopmann Heinrich Constin. He kunn bannig böös warrn, ok gegen sien Fru. Man an'n End hett em dat so leed daan, he hett ene Wallfahrt maakt na Jerusalem, un as he wedder trüch weer, hett he dissen ganzen Leidensweg — Krüüzweg — hier inricht.

Wenn wi wieder üm de Kirch rümgaht, denn kaamt wi an de Brede Straat. Üm den lütten Jakobi-Kirchbarg geiht nu en modeern Gitter rüm. Ik kann mi noch up dat olle Gitter ut Iesen besinnen, dormals stünnen lingelang dat Gitter grote Rotdoornbööm. De sünd aver lang weg.

De Krüüzwegstaschoon op den Jerusalemsbarg, linkerhand
tekent ut't 19.Johrhunnert, rechterhand vundaag

Vun'n Kobarg ut hett man enen feinen Blick up de Jakobi-Kirch. Uns' Fachlüüd meent, se weer de letzt Kirch, de hier buut is. Dat gifft aver ok en anner Geschicht.

In dat Johr 1147, dor weer Lübeck graad veer Johr olt, hebben de Slaven de junge Stadt överfullen. All Scheep in'n Haben hebbt se verbrennt, 300 Mannslüüd doothaut. Dor sünd de Fruun so vergrätzt worrn, se hebbt allens grepen, wat dat geev; Bessen, Schüffel, Biel, den groten Sleev, se hebbt ut de Jakobi-Kirch en Fahn mitnahmen un hebbt so mit "Hurra" de Slaven verjaagt. Disse Fahn stünn, so warrt dat vertellt, bet 1619 an den Predigtstohl, denn is se bi't Reinmaken wegkamen. — Utrekent bi't Reinmaken!

Dat gifft en fein, bunt Bild vun uns Jakobi-Kirch, Oscar Kokoschka hett dat maalt. To de Tiet weer Luise Klinsmann de Fru Kultursenator. Se hett mit Kokoschka enen Pries uthannelt, un he hett maalt. Ganz baben in en Huus an'n Kobarg, de Kirch gegenöver, hett he seten un arbeidt.
As nu dat Bild trecht weer, ja — so ganz groot weer de Begeisterung nich: De Tormspitz fehlt. Wenn de Geschicht stimmt, denn hett Kokoschka seggt: "För dat beten Geld kunn man nich mehr verlangen."
Villicht stimmt aver ok de anner Geschicht: Maalt hett Kokoschka baben in dat Huus an'n Kobarg, wahnt hett he in de Tiet in Travemünd'. Jeden Avend is he dor henföhrt mit enen VW-Käfer, dat Bild achtern in. Un in so'n lütten Käfer passt keen groot Bild rin.
So orrer so — orrer noch anners hett sik dat afspeelt.
Hüüt freut wi uns, dat so en Bild in uns Museum hangt.