Geschichten vun St. Petri

vun Karl-H. Nissen

Dat is en egen Saak mit de "Geschichten vun St. Petri".
Meist is dat nich to glöven, man dat is so: Ik kenn keen een! Ok de Pastor, den ik fraagt heff, kunn mi nich helpen, he kennt ok keen een. Dorbi is Petrus doch en ganz bekannten, fröhen Hilligen, de en Barg Wunner daan hett. Avers so, as dat utsüht, nich hier bi uns in Lübeck.
Annersrüm gifft dat liekers veel to vertellen vun St. Petri un dorbi rüm.

Mit den Fohrstohl föhrt wi (noch mal) na ganz baven up den Petri-Torm un kiekt wiet över Lübeck. All uns' Kirchen köönt wi sehen, den Dom, St. Jakobi un St. Ägidien, ok St. Marien, wo upstunns (Harvst 2003) de Torms en groot Gerüst üm sik rüm hebbt.

Blick vun St.Petri

Vergröttern dör Klick! Trüch geiht dat denn mit'n Zurück-Knoop op de Symbolliest.

Dat Dack vun St. Petri liggt graad ünner uns. Wenn wi uns dat anseht un denn de annern Kirchen, denn markt wi dat: Överall sitt en lütt Torm up dat Dack, de "Dachreiter", blots uns' St. Petri, de hett kenen. De fehlt. Bet to den Bombenangriff geev dat hier ok enen, man bi't Wedderupbuun hett de Petri-Kirch kenen afkregen. Schaad.

Wi gaht noch mal in de Kirch rin. Ganz witt is se hüüt, blots af un an kiekt mal ene gröne Rank dörch de witte Farv. So hett se mal utsehen, ganz mit Ranken. Denn weer se mal 'n tietlang rosa utmaalt un ok mal rundüm blaag. Gesmack ännert sik.

Fröher geev dat in de groot Kirchenhall links un rechts Kapellen, för de Goldsmeed, de Dookhändler, de Kramers un anner Lüüd.

De Petri-Kirch weer riek. En ganz Dörp — up den Weg na Eutin — hett ehr tohöört. Eenmal in't Johr sünd de Vörsteher mit ehre Familien dor henföhrt. Inspektion hett dat heten, man to vörderst weer dat en groot Fest mit veel Eten un Drinken.

To leven, dat verstünnen de Petri-Lüüd.
Man, wenn't an't End güng — mit dat Begraven — dor harrn se ehre Last.
Wenn wi ut de Kirch rutgaht, över den lütten Rasen weg, denn staht wi vör en Muur. Wi köönt dor licht över weg kieken. Man denn verfehrt wi uns bannig. De Muur is so bi acht Meter hooch, ünnen geiht ene smalle Straat "Kolk" lang, un bet na de Trav' hen geiht dat noch wieder düchtig bargdal.
Bevör nu disse Muur dor henkamen is, güng dat vun uns' Kirch ganz steil rünner na't Water, un disse Afhang, dat weer de Friedhoff.
Mit de Johren weer nu Graff bi Graff uthaben un wedder toschüffelt. Wenn dat nu mal düchtig regent harr, denn is de Eerd wegswemmt, den Barg dal, un wat in de Eerd leeg, dat keem wedder vördaag. Dat hett denn en Mann in enen Korf rinsammelt un in dat Beinhuus dragen.
Nu weer dat keen goden Tostand, dat hebbt de Vörstehers insehen, un se hebbt de Muur so buun laten, dat St. Petri enen eben Kirchhoff kreeg.

Wenn wi nochmal över de Muur kieken, denn seht wi an den "Kolk" ene Reeg olle Hüüs stahn. Dor is hüüt dat Marionettentheater un dat Museum för Poppenspeel in. Wat wiest uns de Poppen för ene bunte Welt — ut de ganze Welt!

Dicht dorbi geiht ene lütte Straat graad dal na de Trav', de "Pagönienstraat". Mit dissen Namen kann bet hüüt keen een wat mit anfangen. Se hett mal "Burgundienstraat" heten. Anner meent, se weer jümmers in enen legen Tostand un weer dorüm de "Kopp-över-Straat".

Wi gaht dörch de "Grote Petersgruuv" wedder dal na de Trav'. Dat Huus Nr. 13 hett jümmers to de Kirch tohöört. Dor hett de Hauptpastor wahnt. Enen goden Dag is en frischen Pastor introcken. He weer mit dat olle Huus nich so recht tofreden — orrer weer dat sien Fru? De Köök weer to oltmoodsch, dat Treppenhuus düüster, un denn de Stufen ut Sandsteen, buten vör de Huusdöör! Ganz utpett weern de un afsprungen, nee, dat güng so nich.
Uns' Pastor bestell den ollen Muurmeister Heidenreich — 'n Institution in uns' Stadt. Un Heidenreich keem ok mit sienen Tollstock, he hett meten un rekent un sä:
"Nie Stufen, — dat lett sik maken, Herr Pastor, kost 80 Daler."
"Oh, mein lieber Heidenreich, was glauben Sie, was ein Pastor verdient in Lübeck! Rechnen Sie doch noch einmal."
Man, dor weer nix to maken, 80 Daler un nich weniger.
Dor keem unsen Pastor en goden Infall:
"Wissen Sie, Heidenreich, dann schicken Sie mir zwei von Ihren starken Leuten, die heben die Stufen auf, und legen sie umgedreht wieder hin, das untere nach oben."
Heidenreich smuustergrien, sien Mund wörr jümmers breder.
"Herr Pastor, dat warrt nix. So klook weern Ehre Vörgängers al, as ik noch Lehrjung weer."
Kiek, un dorüm sünd de Stufen vör dit Huus hüüt noch so scheef.

Dat Huus Nr. 19 höört al to de Musik-Hoochschool. Vör 150 Johr hett dor Herr Daniel Jakobi wahnt. He gell to sien Tiet as de riekste Mann in Lübeck. He hett sik geern mit den Hogen Raat anleggt un weer männichmal bannig knickerig. He hett aver ok mal düchtig Geld utgeven. Twee grote swatte Löwen ut Gußiesen hett he sik köfft, de legen buten vör sien Huus.
Later sünd de ümtrocken, de Löwen. Dor legen se vör dat "Hotel Stadt Hamburg". Thomas Mann schrifft dorvun in "Tonio Kröger":
" . . . ging durch das Vestibül und zwischen den beiden Löwen hindurch ins Freie."
Dit Hotel wörr ok in'n letzten Krieg tweismeten. De Löwen sünd dorna nochmal ümtrocken. Nu liggt se vör dat Holstendoor.

To'n Sluß wüllt wi nochmal trüch na dat Huus "Im Reinfeld".
Reinfeld is ene feine lütte Stadt, so 20 km vun Lübeck af na Hamborg to, un liggt an de Trav'. Dor geev dat lange Tiet en groot un riek Klooster. Vele Dörper hebbt dor tohöört, de Buurn levern veel Korn af un anner Saken. De Mönke hebbt Karpen zücht'. Wat se sülms nich vertehrt hebbt, dat bröchen se mit en Boot na Lübeck. An de Trav' harrn se enen egen Spieker.
As uns' Gegend evangeelsch worrn is, dor wörr dat Klooster uplööst, de Spieker keem an de Stadt Lübeck, un de hett dorin Wahnungen inricht för Handwarker un anner lütte Lüüd.
Kort vör den letzten Krieg is "Lütten Reinfeld" afreten un genau so wedder upbuut — nu aver as Luftschutzbunker. Dat is "Reinfeld" hüüt noch.

Gaht wi aver dörch den Doorbagen na achtern dörch, denn sünd wi in en anner Welt: Dor staht Hüüs — richtig schöön antokieken — meist as ut Spitzweg sien Tiet.

So, nu is noog för hüüt, nu maakt wi Paus.
Anner mal gaht wi na de Aegidien-Kirch.