In de „Schippergesellschop“ is nordische Gastlichkeit to Huus,
wo de söben Töörn staht, achter uroolte roote Backsteenmuurn.
Dor süht man an Deken un Wännen veel vun 't lübschet Vergahn
un sühst historische Hansetieden binah huutnah överduurn.
Dor dreiht Schadden vun Modell-Schipp in dröven Lampenschien,
sühst Wunnerwarken över de Seefohrt bi 'n Glas Beer orrer Wien,
begrippst de Ahnung vun Seelüüds Feernweh, hartet Leven an Boord,
de unsern Respekt verdeent an düssen historischen Oort.

Bloot för echte Kapteins gifft denn
Ekendisch siet oolte Hansetiet;
sühst kuperne Schippslampen
root un gröön för Luuv un Lee.
Vör'n an Ingang begrött en Schippsjung in sien höltern Kleed
un de „Schanntafel“ för Vergahn
dö as harte Straaf woll bannig weh.

Uroolte Schriften un Vertellers
künd dor vun Gott un de Welt.
An Kapteinsdisch ward ok hüüt
vun echte „Kap-Horners“ vertellt
över endlose Reisen, gefohrvulle
Hüren över't unbannige Meer,
verwoben in Schippsbruch, in Dood un Verdarven,
in ewige Lengen un bliedige Wedderkehr.

De „Schipper-Gesellschop“, all Urtieden in uns Lübeck to Huus,
wo harte Mannslüüd sik drapen, as Kapteins eenst op de ruuche See,
de vull Moot un Vertruun ehr Leven swunkige Planken anvertruut,
vull vun Feernweh un doch deep in 't Hart jümmers dat Heimweh.
De Roop vun't historische Huus ielt noch jümmers vun Mund to Mund,
is een Kulturgoot ut Lübecks nordische Hannel- un Hansetieden.
Üm Geselligkeit dor to erleven in mancheen vergnöögte Runn',
verdrängt't den Respekt nich un warrt
Besökers lang'n in't Erinnern blieven.