In deip-düster Nacht
en söte Ruuch vun wiet wiet
Nieges Leven lockt

Nu flüggt de Swulkensteert bi Plattpartu. Dor kann ik vun een annern Sommervagel vertellen.
In Österriek levt noch vele Slöönspinner. Uns Jung köffte sik vun en Sommervagel-Pleger vun dor Puppen. Ut de Puppen kaamt denn de Slöönspinner rut.

Dat Männchen süht ok as en Nachtsommervagel ut, de Fru Slöönspinner hett en groten Achterlief, lütte Bein an de lütte Bost un keen Flünken. De Schönheit vun den orang-geel-bruun teiken Schmetterling kann een swoor beschrieven.
Un wat dat Mannsbild an Schönheit hett, dat hett sien Fruu mit ehr Parföng Besünnres. Dat is so schöön, dat de Mannsbiller dat nachts över Kilometer rüken köönt.

De Fruuns ward in Hochtietskisten buten bi uns up de Muur sett. Dat Parföng duft in die wiede Welt un de Mannsbiller burren loos, villicht vun Ahrensböök orrer Pönitz, Zarpen orrer Lüderdörp orrer noch wieder weg. Negsten Morgen weern mehr as veer Mannslüüd in elkeen Kist to Hochtiet kamen.

Un as sik dat höört: De Slöönspinnerfruuns legen vele Eier. Dor kamen lütte Rupen rut. De hebbt wi mit Swattdoornbläder fuddert. Gau wassen de ran un seihen kurioos ut mit ehr witten un appelsienfarven Bösten un de roden Placken. Dat lockt keen Vagels an, dat se se verspiesen. Ehrder warden de verjagt.

De tweite Generatschoon waßt ran. Na een Tiet verpuppen de Rupen sik.
Un för dissen Puppen harr uns Jung Kundschaft in Ingland. Fraag mi nich, woso. Ik glööv, de drei Sommervagel-Plegers harrn dat Höpen, dat de so Slöönspinner in Ingland wedder ansiedeln kunnen. Kann ok een anner Nachtspinner orrer -spannner orrer Uhl west sien, kein Mott. Dat mit dat Parföng un den dicken Hinnerlief ahn Flünken un de Hochtietskist stimmt aver nau so. Un mit de Slöönbläder.

Een mutt noch dortau vertellen: Uns Jung weer nich miehr bi uns, dor keem noch Geld vun sien inglischen Schmetterlingsmaten för leverte Slöönspinner-Puppen. — So sünd ok de Slöönspinner orrer woans se heiten för uns besünnere Sommervagels.

Wi hebbt maal tosamenlevt, de Slöönspinner-Sommervagels, de Rupen, de Puppen un uns Familje. Weer en interessant Tiet, de wi de lütten Derten dankt! Nüms vun uns hett den feinen Ruuch rüken kunnt, wi sünd ja blots Minschen.