Nestlingstiet so bi 2 Weken, in'n köhlen Sommer mit wenig Flegentüüg duurt dat wat länger.
De Fruu bröd't alleen, de Mann hölpt bloots bi'n Nestbuuen un Fodern von Fruu un Kinner.
He is en ungeselligen Vagel, de geern alleen is.

Is al dree Johr her...

...dor seet he in Juni in uns hogen, blöhn Hollerbusch un jiepert ganz liesen. De Flegen un Brummers brummeln in de Meddagshitt op de Wisch rümmer. Toeerst heff ik dacht, dor swiestert en Minsch, aver denn seh ik den lütten Vagel.

As'n Zinnsuldaat seet he pielgraad op'n Twieg un täuvt, ik weet nich, op wat. "Psst — ist", makt he un wedder "psst — psst". Dorbi bever he mit Steert un Flünken, as geev dat graad'n Krimi von Stephen King in de Flimmerkist or sünst wat Opregendes. Un denn suus he op'n maal af as'n Blix. — De Brummer? Den harr he natüürlich kregen, harr em al in'n Snavel. Man de weer beten groot för em. Wat nu? He kreeg em an sien' Achtersten tofaat un stuukt em op den Telgen, nochmaal! — un nochmaal! — klick, klick — geiht dat, un de Flünken von den Brummer fullen daal op der Eer — afbroken. Noch maal opstuken, nu fallt de Been ok af. En richtig kommodiges Paket weer he nu. 'Klapp', makt dat un hest dat nich sehn, harr he em rünnersluckt. — Weg weer de Brummer.

"Wat'n patenten Vagel", dach ik. Beten gruselig, aver patent. Na ja, ik eet ja ok geern 'ne Karbonade, bloots dat Swien mutt ik nich sülben afsteken. Nee, dat maakt de annern för mi, op'n Slachthoff. Ik kann nömlich keen Bloot sehn. Dor wüür de griese Snapper glatt bi verhungern, wenn he so'n weke Smachtlappen weer as ik.

Un denn bekiek ik mi sien slanken, spitzigen Snavel! As so'n Sticken in Chinarestaurant säh de ut, bloots nich so lang. (Wat schall dat Diert denn ok mit so'n ellenlangen Snavel — olle Döskopp, wat ik bün!)
Och nee, so een Snavel, as de hett, harr ik noch nie sehn! De harr ja en richtig borstigen Snurrboort ümrüm! Un wenn he mit den hatten Snavel tobieten dä, klappt dat richtig, weer doch woll keen Addeboor!
Wat posseerlich! Ik mutt grienen.
Nu fung he al wedder an to bevern. Dor kunn een ja orrnlich Smack an kregen! Wat weer denn nu loos? Och ja, da fleeg en Libell! — De wull he woll ok fangen. 'Suus suus', af geiht de Post — 'Klapp' — o, wat de Libell noch zappelt! — is to groot, to groot! —— Nu is't goot, he hett dat markt — opstuken op'n Telgen — Been afbroken — so — richtig — nee! — nochmaal opstuken — so, dat is beter — nu sünd de Flünken ok affullen! Klapp! — Snavel to — weg weer se. Mannomann! harr de Vagel en Tempo! Dor kunn een noch wat bi leern.

"So maak man wieder, Kolleeg!", sä ik to em, "denn fliggt hier bi uns bald nix mehr rüm!" Fiefhunnert Nest-Anflöög mit Foder för de Jungen in eene Stünn, dat hett een Ornithologe maal tellt. Flietige Vagels, nich?

"Zi-tak-tak! Zi-tak-tak!" schimpt Vadder. Ik schull afhaun. — Na ja, ik bün denn gahn.
Annern Dag geev dat Regen un de Flegen un Brummers weern nich in'e Luft. Aver Hunger, nee, dormit weer dat nix! Nu gungen de Öllern nömlich in de Bööm op Telgen un Twiege spazeern un weern an't Kieken, woneem de Flegen un Blattlüüs un Kävers sik verkrupen harrn. Na, dor weer allerlei to finnen. Aver wat harrn de Snappers bloots för dünne, kotte, swacke Been! Se sünd even doch richtige Kunstflegers, de bruukt ehr Been nich so veel to'n Lopen as ik, de wüllt rümdüsen as de Akrobaten.

Poor Weken later, as de Lütten flügge west sünd, hett sik de ganze Gesellschap bi uns rümdreven. De Ollen hefft de Lütten dat Flegenfangen orrnlich bibröcht. Dat weer lustich!
In'n August sünd se denn all mit'nanner afdüüst. —

En scheunen Sommer mit veel Sünn un'n poor Brummers un Hummeln för den Flegensnapper

wünscht Se Ehr Sünnschienkieker.