Seemannsgarn:
"Matrosenbrief"

vun Günter Sohnemann

Matrosenbreef — nee, dat meent nich den Breef vun en Matrosen an sien Hartensleevste. Du Landrott, weetst also nich, dat Matrose en Lehrberoop is! De Matrosenbreef is liekso veel weert as de Facharbeiterbreef orr de Gesellenbreef. Mann, wat denkt du bloots över Seelüüd?!

Also, mien Fründ Günther harr sien Lehrjohren bi de Seefohrt achter sik. Eerst Lehrjohr: op dat Passageerschipp "Hanseatic" as Moses na New York. Mit en heftige Haverie in'n Noordatlantik, mit en Kaventsmann vun Well, de de Opbuten vun't Deck rieten dä — dat ieskole Atlantikwater schoot tunnenwies in't Mannschapslogis un möök mehr as natte Fööt.

Denn dat twete Lehrjohr op de "Essen" as Jungmann. Dat drütte Lehrjohr denn op de "Rheinland" as Lichtmatroos. Dat weer de Tied, wo wi uns kennenlehrn dään.

Uns Reis vun de Westküst Südamerika weer nu mal wedder in Hamborg to Enn. Ik harr mien Moped ut Barmbek an't Schipp haalt. Dat stunn an'n Hapagschuppen an'n Kohwarderhaven un tööv op mi un mien Fieravend.

Hüüt harr Günther en wichtigen Termin op Finkenwarder in de "Seefohrtsschool": Hüüt müss he dor to Prüfung op'n Matrosen antreden.

Mit mien Moped — dat weer ja 'n Tweesitter — fohr ik em na Finkenwarder. Ik harr mien Zampel mit Souvenirs (acht Vasen ut Peru vun swatten Ton, bemaalt mit Inka-Motiven) glieks mitnahmen. Na Günthers Examen wull ik de glieks mit na Huus nehmen.

Dat Verlichtern weer groot na dat bestahn Examen. Matroos Günther Möck harr den Wunsch, den niegen Matrosenbreef tosamen mit mi un en poor anner Prüflinge mit en Beer op de Reeperbahn to begeten.

Nu weern wi — Günther un ik — krüüzfideel op de Reeperbahn vör't "Zillertal", unsen Dreeppunkt, ankamen. Mien Sozius-Fohrer steeg vun't Moped un ik, verlichtert, jump ok vun't Moped un smeet mit Swung mienen Zampel af. Klirr! Mit en unmissverständlich Scheppern sprüngen söben Vasen twei. Ik kreeg knallrode Ohrn. Düsse Fier to Günthers Matrosenbreef, dat kannst mi glöven, de vergeet ik nienich. Kann ik ok gor nich — denn de eenzige "överlevende" Vaas is jümmers noch in Familienbesitt, un ik seh ehr faken.

Ji denkt, mit een Dag fiern is de Breef noog begaten? Puustekoken. In'n lütten Krink hebbt Günther un ik en Bootsmann vun de "Hanseatic" drapen. Hans Harder heeß de gode Mann. Mit't Taxi güng dat later to em na Huus, dor noch wat wieder to fiern. Sien Fru un Dochter begröten uns fründlich — ofschoonst wi laat kemen un al 'n lichten Dunas mitbröchen.

Man jichenswat stimm nich mit düssen Harder. He toov groff mit sien fief Johr oolt Dochter rümmer, smeet ehr jümmers wedder op't Sofa; se ween, bee em "Bitte laat mi doch!", man de Vadder höör mit sien Groffheit nich op.

"Nu is noog!", stüür ik, man he haal noch jümmers nich op. Do sä ik, "Ik will nu na Huus!" — Noch hüüt heff ik keen godes Geföhl, wenn ik dor an denken do.

Ja, wenn düsse Mann mi nich later nochmaal in'e Mööt kamen weer. Avers dat is wirklich al wedder en anner Geschicht.