Wöör vun de Bargpredigt sünd besünner Wöör.

De Gnaad vun unsen Herrn Jesus Christus,
Gott sien Leevde
un de Gemeenschap vun’n Hillig Geist wees mit uns all.

Leve Süsters, leve Bröder, leve Gemeend!

Is dat nich gediegen? To'n Sluss vun Jesus sien grootordig Barg-Predigt sünd de Tohörer vun dat, wat he ehr lehrn deit, raatlos, verfehrt, verbaast, wörtlich översett: "entsetzt"!

In dat Nie Testament heet sien Bottschaft doch "Evangelium", also "frohe Naricht". Un an'n Anfang vun de Bargpredigt staht doch de wunnerschönen un tröstlichen "Seligpreisungen":

Berg der Seligpreisung. Foto Bernhard Wiemer/Wikimedia Commons

Un wieder as Bispill: „Ji sünd dat Solt för de Welt.“

Un he kümmt to spreken op en "christlich" Leven, dat Bedüden vun't Gesetz, de olen Geboden, de Leevde, dat rechte Beden mit dat „Unse Vadder“; över dat Sorgen, över dat Richten, un toletzt över dat rechte Doon na Gott sienen Willen.

Un graad dor kümmt dat för de Tohörer — un ik meen ok för uns — knüppeldick, denn Jesus seggt :

Dat heet: Nich op dat richtige Höörn un Verstahn, nich up theologisch kloke Wiedersegger orrer gewaltige Predigten kümmt dat an, nee, veelmehr alleen op dat ehrlich, oprichtige Doon kümmt dat an, dat Doon, womit wi een den annern – wat nu in de Neegde orrer in de wiede Welt — helpen un oprichten doot.

Torms vun St. Marien. Foto: Anke Nissen

Un dat verkloort Jesus de Lüüd mit en Glieknis ut sien Weten un Erfohren as lehrnten Buutechniker; un disse Biller sünd ja ok hüüt noch in de "Praxis" good to verstahn. Dor gifft dat in uns Tiet ja jümmer wedder aktuelle Bispille. Wo veel Katastrophen hett dat al geven, wiel dat man op flötig or to natten Bodden buut hett orrer an en goot Fundament spoort hett. Ok in’t Middelöller, as dat keen Statik geev, hett sik manch en Buumeister verrekent. (As Bispill kennt wi de Torms un ok Muurn vun St. Marien in Lübeck, or dat schöne Holstendoor.) Un in de Politik is dat ok nich veel anners; klook Reden un Planen un Analysieren helpt nix, wenn dat dorbi blifft un de kloken Lüüd nich to Pott kaamt. Op dat Doon kümmt dat an. Un dor is för uns Christenlüüd dat eenzig Fundament Jesus Christus un sien Tüüchnis vun Gott sienen letzten Willen, mit sien Wöör, dat Evangelium, mit sien Leven un Wirken, mit sien Lieden un Starven, mit sien Hengaav ut Leevde un sien Sieg an’n Ostermorgen. Un nich toletzt mit Vergeven vun all de Schuld, de wi in uns dääglich Doon op uns laadt hebbt. Un — so will ik höpen — vun all de Schuld, in de sien Kark vun Anfang an heel dull verstrickt, verheddert weer.

Leve Frünnen, uns Text hüüt is seker keen Stück söten un leckern Koken, dat is ehrer en kantigen Knuust Swattbroot, avers dat is ja ok meist gesünder as to veel söten Kraam.

Dunnmaals, as Jesus an'n Anfang vun sien Reden un segensriek Doon stünn, kunnen de Hörer vun sien Bargpredigt noch nich ahnen, woans toletzt siene "Lehre" dörch sien Doon un siene Leevde to en wohret "Evangelium" för uns worrn is. En frohe Naricht is se worrn, över de wi uns vun Harten — wenn ok mit Demoot un Ernst — freuen köönt. De Bargpredigt is dat dat wohre Fundament, de faste Grund för uns Leven hier un later denn bi em in Gott sien Riek.