Dat Erfinnen vun dien Dorsien

vun Eva Christina Zeller
Mehr tau dat Bauk hier

villicht sünd de doden noch bi uns
in de twüschenrüüm

de twüschentiet
wo dat mäude licht nich utlööscht

wo ok de unbornen
schaddenbiller liek to ahnen sünd

natte fautsporen up de stein
schon dröögt

mit den wind
den wind vun de feern

wo de lütten delen
för de swoorkrafft sorgt

de ankloppt in de schummertiet
ehrder de vagels mit singen anfangt

wieldat dat di nich miehr gifft
vergeet mi nich

dat täuwen in'n park
de rauhlosigkeit

de swatten placken up dien huut
du hest den doot överlevt

in mien lengen
seih di manchmåål

in dat wäuhlen vun een schalterhall
dien gesicht lücht as de schaltplack

vun den ticketautomaat
de fohrt na di kann ik intippen

"bitte geven se den oort noch maal in"
"wieder?" fröögt mi de appraat

ik tipp wieder
wieder

de statschoon ward ik noch finnen
twüschen de Baukstaben

de hei mi vörgifft
so veel steder dortwüschen

dorbi säuk in een steed
an de ik land gewinn

will dor leven kienen, wenn ok in swatt?
kein gräun, kein rot, kein blau in den ümslaag —
99 riemel vun'n doot —
mutt een up plaanpapier en niege welt konstrueeren?
kunn dat ok ut de deepde vun't grote wader
en raup üm hülp sien?
wo doot is doot?

Ümslaag för Eva Christina Zellers Bauk vun Christiane Hemmerich,
Bild vun Jo Winter

up'n rüüch drieven
ahn äuwer

wulken anseihn
de deerten vun de arche dor baven

wind sien
de dörch de welt treckt

över de groote See
ut dien woherokjümmer

windfinster un sik daalleggen
as mäude wind ut woherokjümmer

schriev över dat leven nich över den doot
schriev över dat hüüt de langewiel dat glück

schriev över de döög de ut de noot born ward
seggt de fründ de dat gaud meint

ik bün de stein de krinks treckt
wöör anfaat

dien doot smeet mi
in den strom