De lütte Muus

Wi gaht nochmal achter den Altar rüm. Dor seht wi de Resten vun den groten Barockaltar, den de Koopmann Fredenhagen stift' hett.

Un dor sünd Biller ut Steen an de Wand:
Jesus wascht sien Jüngers de Fööt, he sitt to'n letzten Mal mit se tosamen bi't Avendmahl.
Allens is ut hellen Sandsteen, blots ganz an'n Rand, dor sitt en lütt Muus, un de is swatt, düüster-swatt. Worüm? All Lüüd, de se seht, de faat se an, de straakt de lütt Muus. Dat schall Glück bringen, dat schall ok bedüden, dat een noch mal wedder na Lübeck trüch kümmt.
Wenn fröher de Handwarksburschen vun ehr Wandern na Huus kemen, un se vertellen, dat se in Lübeck west weern, denn wörr dat eerst glöövt, wenn se wüssen, wo de Muus sitt.

Mit de Muus hett dat en egen Bewennen. Buten an de Kirch, dor stünn in fröher Tieden en groot Rosenbusch. Wunnerschöön! De Lübecker, de weern seker, so lang as disse Roos blöhen dee, so lang güng dat de Stadt goot. Un denn füng de Roos an to nückern, se sehg krank un dröög ut. Man hett nagraavt un kiek: Müüs harrn de Wörtel affreten. Dat bedüüdt Unglück! Un wohrhaftig, gor nich lang dorna hett de Dään uns' Stadt besett.
De Geschicht mit de Muus, de stimmt also, un dorüm sitt de Muus in de Kirch, un buten an de Muur steiht hüüt wedder en Roos.

De Trese

Vun de Trese, de Schatzkamer heff ik al mal vertellt. Dagsöver stünnen hier Stadtsoldaten as Wachposten, mit Pike un Sweert. Nachts, wenn de Kirch toslaten weer, denn lepen grote Hunnen dor rüm.
Eenmal, dor is up een vun de Bänke, so achter enen Pieler, en lütt Deern inslapen. Keen hett dat markt. Annern Morgen, dor weern blots noch en poor Knaken vun ehr na. So warrt vertellt.

De ole Mann

De Jung, de jümmers sien Broot wegsmeten hett un dorüm to Steen worrn is, de sitt buten över't Portal vun de Breefkapell.

Ok dor baben, glieks üm de Eck, sitt en ollen Mann. De is nich ut Steen, dat süht blots so ut. De leevt noch. He weer mal en rieken Koopmann. Em gefüll dat Leven. Man, so langsam keem he in de Johren, un enen goden Dag stünn de Dood vör sien Döör un wull em halen.
"Oh," sä de oll Mann, "tööv man noch en beten mit mi. Dat is allens so schöön hier".
Un Klapperbeen trock af.

En poor Johr later weer he wedder dor. Wedder datsülvige, un Klapperbeen leet nochmal mit sik snacken.

Man bi't drüdde Mal, dor harr he de Nääs vull. He sä:
"Du kannst nu so lang leven, as du wullt, ik haal di nich".
De oll Mann höög sik.
He wörr öller un öller, jümmers stümperiger, Eten un Drinken smeck nich mehr, — avers Klapperbeen keem nich.
Nix hett em noch Spaaß maakt, den ollen Mann, dat Lopen güng jümmers slechter. He weer jümmers alleen, denn all Lüüd, de he kennt harr, de weern al lang dood, un all, de nu leven, de wüssen nix vun em af, — avers Klapperbeen keem nich.

Toletzt hett sik de oll Mann dacht, wenn he na de Kirch güng, denn kunn uns' Herrgott em dor sehen, un de wörr em den Dood schicken.
Man, den Dag weer de Kirch dicht, he kunn nich rin. Muurlüüd un Dachdecker weern an't Arbeiten. De harrn en Ledder an de Wand stellt, un dor is de oll Mann denn hoochkladdert. Ganz, ganz sinnig. He dach, dat he binnen wedder dalstiegen kunn. Dat hett he nich schafft. Dor, wo he nu sitten deit, dor weern em de Been so lahm, de Puust so knapp, wieder kunn he nich.
Un so sitt he dor baben jümmers noch un töövt, dat de Dood em haalt.

De Düvel

An de Süüdsiet vun uns' Marienkirch, dor liggt en groot Steen, un up dissen Steen, dor sitt de Düvel, mannsgroot, ut Bronze. Den Steen hett he sülms dor hensmeten.

Ganz an'n Anfang, as dat losgüng mit den Buu vun uns' Marienkirch, dor weern en Barg Lüüd düchtig un flietig an de Arbeit. Enen Dag keem dor een vörbi, de harr enen langen Mantel an, un de fraag un fraag. He wull nipp un nau weten, wat hier buut warrt, wat dat wohl warrn schull.
Nu weern de Buulüüd nich blots flietig, se harrn ok en scharp Oog; bi ehr Wark müß doch allens schöön graad sien. Un mit ehre scharpen Oogen hebbt se denn sehen: De Kerl, de harr enen Peerfoot, dat weer de Düvel! Un denn hebbt se em vertellt, se weern dorbi, enen ganz groten Kroog to buun. Dor hett sik de Düvel bannig freut, dat weer wat för em.

As he aver en half Johr later mal wedder vörbi keek, dor hett he dat markt: De Buulüüd harrn em anmeiert. Keen Kroog, nee, en Kirch buun se! Dat weer ja wohl nich to glöven! He weer so vergrätzt, he weer richtig fuchsdüvelswild. Ganz glöhnig weer he vör Wut. He suus hen un her, enerwegens leeg disse grote Steen. He greep em sik mit sien glöhnig Krallen un smeet em up de Kirch, dat se twei gahn schull.
Ik denk mi, dat weer an enen Maandagmorgen. De Düvel harr noch nich utslapen, un so is de Steen twintig Zentimeter neven de Kirch dalsuust. Dor liggt he hüüt noch, un de Afdrück vun sien glöhnig Krallen sünd jümmers noch düütlich to sehen.

Nu weern de ollen Lübecker gode Hannelslüüd, un up Duur wullen se sik dat mit kenen verdarven, ok nich mit den Düvel. Dorwegen hebbt se denn glieks up de anner Siet den Raatskeller buut — un de Düvel dörv hier sitten, vör de Kirch, up den Steen.